Kunstenaars | Sint-Denijs-City

Fabiola Burgos Labra

“Fabiola Burgos Labra brengt zeer tactiele textielkunst met een mooie vrouwelijke toets, een fijne afwisseling in dit agrarische landschap.” - curator Jan Leysen Het werk van deze Chileense kunstenares Fabiola Burgos Labra (1984) is meestal procesmatig, en dat is waar herhaling om de hoek komt kijken. Zij creëert verhalen met weinig elementen die de materialiteit benadrukken. Haar werk ontstaat door te experimenteren met beeldhouwen, weven, acties en installaties. Vooral textiel speelt een belangrijke rol in haar werk. Met dit ene medium kan ze op verschillende manieren communiceren en spelen met licht, kleur en mathematische patronen die tegelijkertijd geschiedenis bevatten en naar een andere toekomst wijzen.

Elias Cafmeyer

“Elias Cafmeyer verheft de dagelijkse, banale verkeersarchitectuur en stedelijke architectuur tot kunst. Hij esthetiseert dat op een meesterlijke wijze.” - curator Jan Leysen Elias Cafmeyer (1990) vertrekt vanuit zijn fascinatie voor stadsontwikkeling en -architectuur en creëert installaties en sculpturen in en over de publieke ruimte. Door elementen uit de publieke ruimte te halen en ze in een andere, nieuw gecreëerde context te plaatsen, zet hij de toeschouwer vaak op het verkeerde been. Zijn werk heeft vaak iets surrealistisch en tragikomisch.

Jake & Dinos Chapman

“De gebroeders Chapman hekelen vaak totalitaire regimes door aan Hitler refererende kunst te brengen en er tegelijk de spot mee te drijven. Echt confronterend!” - curator Jan Leysen De Britse broers Jake (1966) en Dinos (1962) Champan kenden hun doorbraak in 2008 nadat ze dertien aquarellen en tekeningen van Adolf Hitler hadden aangekocht, om die vervolgens te bewerken met regenbogen en sterretjes. Ze doopten hun Gesammtkunstwerk “If Hitler Had Been A Hippy How Happy Would We Be” Sindsdien staan ze bekend als “les enfants terribles” van de Britse kunstscène en zoeken ze bewust de grenzen op van wat toonbaar is en wat niet. Hun werken worden vaak als shockerend of provocatief ervaren, met verwijzingen naar mutilaties of pornografie.

Ilke Cop

“Ilke Cop behoort tot de nieuwe vrouwelijke figuratieven. Haar werk is vrij provocerend en direct, een mooi contrast met de oude prachtige hoeve. Cop maakt speciaal voor de gevel van de hoeve een installatie met negen sculpturen en een groot bas-reliëf.” - curator Jan Leysen In een wereld die meer en meer onleefbaar lijkt, creëert Ilke Cop (1988) een alternatieve realiteit waarin er geen limieten zijn aan de scheppingskracht van de kunstenaar. In Cop’s praktijk worden traditionele rollen aan de kaak gesteld. Ze verwerpt haar rol als muze niet, maar eist deze op, samen met die van almachtige schepper, een verwijzing naar de religieuze en politieke rollen vaak toegeschreven aan mannen. Ze gebruikt traditionele technieken in haar zoektocht naar een nieuwe visuele taal.

Leo Copers

“Leo Copers is de peetvader van de Belgische conceptuele kunst en leert ons door een speciale machine elkaar opnieuw ontmoeten en handen schudden. Moet je proberen!” - curator Jan Leysen Sinds eind jaren zestig heeft Leo Copers (1947) een gevarieerd oeuvre opgebouwd van sculpturen, installaties en performances. Vaak speelt hij met alledaagse objecten, die hij zo bewerkt dat ze iets poëtisch of dramatisch krijgen. Gevaar, vernietiging en sterfelijkheid zijn terugkerende thema’s in zijn werk, net als de esthetisering van geweld. Door te spelen met de verwachtingen van toeschouwers zet hij hen vaak op het verkeerde been, door minimale aanpassingen van het object of de context.

Bert Danckaert

“Met Bert Danckaert zetten we een stap in de wereld waar hij lelijke stadsgezichten gaat esthetiseren tot prachtige foto’s.” - curator Jan Leysen Minimalistisch, eenvoudig en recht door zee, zo wordt het werk van fotograaf Bert Danckaert (1965) wel eens omschreven. Hij heeft bewondering voor de esthetiek van alledaagse dingen. In zijn werk komen veel muren voor. Hij heeft oog voor subtiele kleurvelden en geometrische patronen, waardoor zijn werk het banale ver overstijgt. Zijn werk situeert zich op het spanningsveld tussen documentaire en verbeelding, tussen herkenbaarheid en abstractie.

DD Trans

“DD Trans maakte voor Sint- Denijs een speciale sculptuur in glas-in-lood, iets wat hij niet eerder deed. In dit werk flirt hij met het taalconflict, zo vlakbij de taalgrens. Hij bevraagt daarbij ook de leegstand in vele dorpen.” - curator Jan Leysen DD Trans is het kunstenaarspseudoniem van Frank Tuytschaever (1963), een naam die hij ontleende aan een ondertussen opgedoekt transportbedrijf. Transformatie staat centraal in zijn werk, hij geeft graag een surrealistische draai aan alledaagse objecten, huis-, tuin- en keukenspullen krijgen zo een nieuwe, diepere betekenis. Zijn werk is ook lichtvoetig, maar met kleine gebaren plaatst hij wel vraagtekens bij de taal der dingen. Doe-het-zelfwinkels en de Supra Bazar zijn voor hem inspirerende jachtgebieden.

Peter de Cupere

“Geurkunstenaar Peter de Cupere maakt speciaal voor Sint-Denijs een geurinstallatie in een van de schuilhokken, dus zet je neusvleugels maar open.” - curator Jan Leysen De reukzin en alle mogelijke geuren zijn het kunstmedium van Peter de Cupere (1970), een van de voortrekkers van de olfactorische kunst. Hij realiseert werken die onze geurperceptie plaatsen in een sociale, culturele en ecologische context. Zo wil hij de kijker, of moeten we zeggen de ruiker, laten nadenken over het klimaat, over maatschappelijke kwesties. Zo stelt hij via de geur de problemen van onze samenleving in vraag. Hij creëerde het Olfabet, een geuralfabet voor blinden en slechtzienden, en de Blind Smell Stick, een wandelstok voor blinden waarmee men zijn weg kan ruiken. Ook is hij de uitvinder van de Olfactiano, de eerst werkende geurpiano ter wereld.

Henk Delabie

“Henk Delabie toont de architectuur van het alledaagse, opnieuw gepresenteerd met een lichte hoek af. Daardoor zie je niet meteen wat het is.” - curator Jan Leysen Henk Delabie (1966) probeert als beeldend kunstenaar zowel de ruimtes als de beeldhouwkunst te herdenken. Zijn beeldhouwwerken zijn onvoorspelbaar en onberekenbaar, maar toch kloppen ze als een bus. Ze hebben elegantie en accuratesse. Daardoor brengen ze ook de omgeving tot leven.

Ronny Delrue

“Zijn er nog heiligen en hebben we ze nog nodig? Is de individuele moraal de standaard geworden? De installatie van Ronny Delrue doet meer dan het stellen van de vraag. Ronny Delrue is gefascineerd door de vergankelijkheid. Een ander niet eerder getoond werk bestaat uit twee grafzerken, waarbij hij ook zichzelf in vraag stelt.” - curator Jan Leysen Ronny Delrue (1957) houdt een tekendagboek bij dat dient als basis voor zijn creaties. Tekeningen vormen de basis van zijn beelden. Volgens Delrue is een portret een landschap en een landschap een portret, dat minstens evenveel verhult als onthult. Een beeld ontstaat vaak vanuit een anekdote of een potloodstreep, maar krijgt daarna iets universeel, het wordt een herkenbaar beeld dat toch anders is dan alle andere beelden. De kunstenaar hekelt vaak wat hij noemt de ‘vervuiling’ van onze geesten, waardoor het denken wordt verduisterd. Vandaar de hoofden die in een ballon zitten opgesloten, of lichamen die in prikkeldraad zijn gewikkeld.

Sofie Demeyer

“Dit wordt een van de eerste tentoonstellingen van Sofie Demeyer. Ik ontdekte in haar atelier fantastische dingen, dus het is dringend tijd dat dit werk naar buiten komt. Ze heeft een bijzonder talent om stedelijke taferelen ongedwongen en ongekunsteld op doek te brengen.” - curator Jan Leysen Sofie Demeyer (1983) experimenteerde veel met monotypes, aquarel en tekeningen, maar heeft zich de laatste jaren toegelegd op de schilderkunst. Ze maakt grote schilderijen, heel kleurrijk en fantasierijk en soms licht absurdistisch. Soms schildert ze ook in de open ruimte, mee beïnvloed door graffitikunst. Haar personages stralen vaak iets bevreemdends uit, alsof ze zich afvragen hoe ze in dit beeld zijn terechtgekomen.

Greet Desal

“Greet Desal maakt heel verrassende sculpturen, die hangen tussen de oude, traditionele Griekse sculpturen en tegelijk een zeer hedendaagse touch hebben.” - curator Jan Leysen Greet Desal (1971) maakt beelden en sculpturen. Haar universum wordt bevolkt door dieren, goden, halfgoden en mensen. Animale drift en humane bezorgdheid treffen er elkaar, de gespannen verhouding tussen mens en dier, tussen mens en natuur, is een voortdurende bron van inspiratie. Met haar werken wil ze zowel zichzelf als de kijker een spiegel voorhouden, waardoor de kijker op zoektocht gaat naar zichzelf. Ja, dit is kunst met een boodschap, die doet nadenken over onze angsten en verlangens.

Adelheid De Witte

“Adelheid heeft een ongelooflijke kracht. In haar schilderijen, maar ook in de neonsculptuur dat we hier tonen. Het zal de mensen meteen met de voeten op de grond plaatsen, en het werk toont perfect aan waarom we deze tentoonstelling maken.” - curator Jan Leysen Adelheid De Witte (1982) combineert schilderijen, installaties, tekeningen en tekst. Ze speelt graag met verschillende contrasten, tussen oud en nieuw, vaag en scherp, donker en vrolijk, figuratief en abstract. Ze brengt dit alles samen tot abstracte, landschapsachtige scènes waarin het licht altijd een cruciale rol speelt. Haar werk is wel eens omschreven als een voortzetting van de Belgische surrealistische traditie in een hedendaags jasje.

Filip Dujardin

“Filip Dujardin is kunsthistoricus en fotograaf, twee aspecten die we terugvinden in zijn kunst. Hij maakt voor Sint-Denijs een bos van stenen bomen, een mooi contrast met de gewassen die op de plek staan.” - curator Jan Leysen Knippen, plakken en opnieuw samenstellen, dat doet Filip Dujardin (1971) in zijn fotomontages en sculpturen. Het materiaal moet eerst worden verbrijzeld vooraleer het weer in elkaar kan worden gezet. Hij experimenteert graag met de limieten van de architectuur en gebruikt kunsthistorische iconische beelden in zijn digitale fotocollages. Door foto’s van echte gebouwen digitaal te bewerken, maakt Dujardin nieuwe, surreële en imaginaire gebouwen die balanceren op de grens tussen realiteit en fictie. Daarnaast maakt hij ook ruimtelijke installaties op publieke en private plaatsen.

Nick Ervinck

“Nick Ervinck brengt een van zijn meesterlijke, grote sculpturen. Een werk dat door de kracht van zowel vorm als kleur een prachtig contrast zal vormen met het landelijke decor van Sint-Denijs.” - curator Jan Leysen Het werk van Nick Ervink (1981) bestaat uit zowel grote installaties, handgemaakte en 3D-geprinte sculpturen, keramiek, prints, tekeningen, lichtbakken en animatiefilms. Hij combineert de oude ambachten met nieuwe computertechnieken. Hij blijft gefascineerd door klassieke beeldhouwers, maar vermengt in zijn creaties ook hedendaagse pop- en sciencefictioncultuur.

Daan Gielis

“De recent overleden Daan Gielis laat prachtige kunstwerken na. Zijn werk in Sint-Denijs is een neon-sculptuur dat niet flashy is maar juist de droefheid en de weemoed van het dagelijks leven in zich draagt.” - curator Jan Leysen De werken van Daan Gielis (1988–2023) verbeelden onze emotionele conflicten en onze worstelingen om consistentie te vinden. Vanuit zijn eigen ervaring met een ingrijpende auto-immuunziekte onderzocht Gielis tegenstrijdigheden van het menselijk bestaan: de verwevenheid van geluk en verdriet, vervulde verlangens die alleen maar nieuwe verlangens opwekken. Zijn praktijk werd gekenmerkt door een punkattitude met een scherp oog voor detail.

Jan Kempenaers

“Jan Kempenaers heeft de wereld rondgereisd en fenomenale foto’s gemaakt van al dan niet verlaten plaatsen in gigantische steden. Treffend is hoe hij de plaats van de mens hierin bevraagt.” - curator Jan Leysen Jan Kempenaers (1968) maakt foto’s van stedelijke landschappen. Doordat hij de foto’s vanuit een hoog standpunt maakt, lijken de beelden soms wel een maquette. We zien autosnelwegen, monorails en kanalen, die vanuit een hoek van het beeld richting de horizon lijken te begeven. Die horizon bestaat meestal uit andere stadsbeelden, zoals een spoorweg, een parkeerplaats, of een haven. Kempenaers heeft een voorkeur voor een mat, homogeen licht, met zo weinig mogelijk ongefilterd zonlicht. Zo krijg je volgens de kunstenaar een onwezenlijk, dun beeld waarin het landschap zijn diepte verliest.

Conny Kuilboer

“Conny Kuilboer ziet poëzie in alledaagse dingen. Zo zal je tussen de hoogspanningskabels feestelijke linten vinden, een ontdekking!” - curator Jan Leysen De Nederlandse Conny Kuilboer (1976) is gefascineerd door verschillende concepten van tijd. Ze vertaalt haar observaties in grote objecten, installaties, tekeningen, polaroids en video. In een poging de tijd even stil te zetten stopt ze drijvende wolken in wollen doosjes, maakt ze kruiwagens vol diamanten of creëert ze vilten stopcontacten. Ze gebruikt vaak dekens, die zowel staan voor bescherming als warmte. Glooiende landschappen zijn vaak een inspiratiebron voor haar werk.

Kris Martin

“Kris Martin maakt speciaal voor Sint-Denijs een nieuwe sculptuur, die in het verlengde zal liggen van zijn tentoonstelling in het S.M.A.K. in Gent van 2020. Ik ben zelf heel benieuwd.” - curator Jan Leysen Kris Martin (1972) maakt sculpturen, tekeningen, foto’s en installaties die zijn voortdurende bezorgdheid over het menselijk bestaan en al zijn tegenstrijdigheden weerspiegelt. Hij stelt existentiële vragen, maar doet dit subtiel en met humor. Hij maakt vaak gebruik van readymades en verplaatst die subtiel naar een andere context. Ook verwijst hij vaak naar de grote iconische voorbeelden uit de kunstgeschiedenis, religie en literatuur. Denk maar aan ‘Altar’, een stalen replica van het Lam Gods, maar dan enkel het kader, zonder de geschilderde panelen. Het werk staat op het strand van Oostende.

Neo Matloga

“Neo Matloga onderzoekt of het exotisme dat in onze Noord-Westerse maatschappij is binnengeslopen zich hier wel thuis voelt.“ - curator Jan Leysen De Zuid-Afrikaanse kunstenaar Neo Matloga (1993) pendelt tussen zijn geboorteland en Nederland. Hij plukt beelden uit theaterstukken, televisiesoaps, familiale foto- albums, boeken en magazines. Hij bewerkt de beelden digitaal, en bewerkt ze daarna nog eens met houtskool, inkt en verf om er een soort collage-schilderijen van te maken. Zijn palet is haast monochroom, met veel wit, zwart en grijstinten. Zijn karakters zijn hybride samenstellingen, zijn decors tonen het dagelijkse leven van nu, terwijl ze tegelijk verwijzen naar 19de-eeuwse historische schilderijen.

Renato Nicolodi

“Renato Nicolodi construeert een soort mausolea, monumenten voor personen die nog niet gestorven zijn, waardoor ze tijdloos worden. Renato heeft voor Sint-Denijs een werk gekozen dat nooit eerder in België is getoond.” - curator Jan Leysen Renato Nicolodi (1980) maakt sculpturen en schilderijen, al zou je ze ook monumenten, of schrijnen kunnen noemen. Ze verbeelden ruimtes met gangen en trappen die naar afgesloten doorgangen leiden. Hij refereert naar archetypische gebouwen uit het verleden, maar ontdoet ze van hun oorspronkelijke functie en hun ornamenten, waardoor ze heel basic ogen. Hij speelt met licht en schaduw, elementen die de toeschouwer uitnodigen tot reflectie, zelfs meditatie.

Julie Pfleiderer

“Speciaal voor Sint-Denijs toont Julie Pfleiderer een carwash, want die was er nog niet.” - curator Jan Leysen De Duitse kunstenares Julie Pfleiderer (1979) brengt multimediakunst. Daarbij laat ze graag verschillende media met elkaar in dialoog gaan. Door haar achtergrond bij het theater wordt haar werk gekenmerkt door invloeden uit de podiumkunsten en de cinema. Ze speelt graag met de grenzen tussen waarheid en verbeelding, waardoor haar werk zweeft tussen documentaire en fictie.

Karl Philips

“Karl Philips brengt een stedelijke infrastructuur naar het landelijke Sint-Denijs, namelijk een Brusselse vuilnisbak die is herbouwd met een persoonlijk drama.” - curator Jan Leysen Het werk van Karl Philips (1984) speelt zich vaak af op locatie. Hij creëert een installatie voor een specifieke locatie, en samen met vrienden en/of collega’s voert hij interventies uit rond die installatie. Zo speelt hij met genres en inhoud en vervagen de grenzen tussen sculpturen, theater en mensen. Zijn projecten spelen zich vaak af op een bepaald moment: soms duurt dat drie maanden, een andere keer nauwelijks drie seconden.

Peter Puype

“Peter Puype provoceert graag. Hij transformeert borden uit een betoging tot kunst. Soms moet het idealisme wijken, en gaan we samen op café.” - curator Jan Leysen Peter Puype (1974) maakt tekeningen, sculpturen en installaties die bijzonder expressief zijn, en waarbij het woord nooit ver weg is. Hij speelt met slogans en beeldtaal om zijn maatschappijkritische standpunten tot kunst te maken. Ondanks de duidelijke boodschap blijft zijn werk wel speels en fris, met de nodige humor. Hij hanteert graag de taal en de beelden van de heilige huisjes waar hij tegenaan schopt, en vervormt verkiezingsaffiches, reclamepanelen of kerkbeelden tot kunst. En ook al primeert de boodschap, vorm en kleur spelen vaak een bepalende rol.

Nancy Slangen

“Nancy Slangen maakt schilderijen die zeer figuratief lijken, die bijzondere figuren bevatten, cosplayers, die met vele lagen vragen om traag ontdekt te worden.” - curator Jan Leysen Nancy Slangen (1966) maakt collages, schilderijen en sculpturen. Ze werkt als een hedendaagse DJ, ze plukt beelden van overal en samplet die in haar eigen werken. Ook haar sculpturen creëert ze vanuit bestaande objecten, aangevuld met selectief gezochte materialen, die ze vervolgens bewerkt. Vaak gaan haar werken met elkaar in dialoog, lijkt het alsof de sculpturen kijken naar de schilderijen. Haar werk gaat over macht en onmacht, het verborgene, verlangens en drang. Haar werken verwijzen ook vaak naar verstilde herinneringen.

Stijn Stragier

“Stijn Stragier maakt furore in New York en Hong Kong, maar is in eigen land nauwelijks bekend. Hij creëert een nieuwe wereld met 3D-fotografie, photoshop en video.” - curator Jan Leysen Stijn Stragier (1976) is een architect en kunstfotograaf. Hij maakt series pseudofoto’s die onze traditionele aannames over ruimte en structuur, en hoe mensen binnen hun omgeving bewegen, in vraag stellen. Hij maakt gebruik van de meest moderne computertechnieken om surrealistische beelden en scènes om te vormen tot realistische omgevingen. Zo zoekt hij de grens op tussen realiteit en de virtuele wereld.

Nele Van Canneyt

“Nele Van Canneyt is een ontdekker en poëet met video. Nu brengt ze een stedelijke video in het landelijke decor van Sint-Denijs.” - curator Jan Leysen Nele Van Canneyt is een beeldend kunstenaar die vooral werkt met foto en video. Ze is geintrigeerd door steden en urbane omgevingen. Net op die drukke plekken zoekt ze naar verstilling. In haar fotoseries draait het vaak om het spel van dag en nacht, en combineert ze verschillende locaties en momenten, waardoor nieuwe verbanden ontstaan tussen de beelden. Haar werk ‘The fall’ maakt deel uit van een sequentie die ze maakte in New York. De niet-geënsceneerde beelden illustreren hoe de omgeving in sneltempo reageert op een val. Dit doet denken aan het ‘bystander effect’ in de psychologie, waarin onderzocht wordt hoe mensen reageren bij een voorval als er omstaanders zijn.

Alice Vanderschoot

“Alice Vanderschoot vindt humor in stedelijke infrastructuur, bijvoorbeeld reclameborden. Ze hervormt die en maakt er bijzondere sculpturen van, die ons de stedelijkheid in vraag doen stellen.” - curator Jan Leysen Alice Vanderschoot (1989) creëert een geheel nieuwe, kleurrijke en speelse realiteit op basis van hedendaagse visuele communicatie. Zo stelt ze de authenticiteit, betekenis en herkomst van deze alledaagse beelden in vraag. Ze verweeft ook zachte, pastelkleurige texturen met harde, koude materialen. Met haar werk daagt ze de kijker uit om na te denken over de herkomst van archetypes en symbolen. Haar werk is vaak humoristisch, cartoonesk en van een verraderlijke speelsheid.

Kristof Van Heeschvelde

“Kristof Van Heeschvelde schildert hedendaagse taferelen. Door ze te verweven met historische iconografie, zijn ze van alle tijden.” - curator Jan Leysen Kristof Van Heeschvelde (1979) is een verhalenverteller op doek. Hij stopt meerdere betekenissen en lagen in zijn werk, waardoor wat op het eerste gezicht speels lijkt, ook vraagt om een tweede blik. Hij put uit de rijke traditie van onze schilderkunst, met oude meesters als Jordaens, Rubens en Tintoretto als inspiratiebron, maar plaatst die in een nieuwe sociaal-politieke context. Vaak plaatst hij verschillende elementen die weinig of niets met elkaar hebben te maken bij elkaar. Door er een naïef kleurenpalet in te verwerken, krijgt zijn werk soms iets humoristisch.

Koen Vanmechelen

“Koen Vanmechelen toont hier een nieuwe sculptuur, de Salvator Globe, een mix van de wereldbol, het kruis en een haan die de toekomst tegemoet kraait.” - curator Jan Leysen Koen Vanmechelen (1965) is niet alleen een internationaal bekend interdisciplinair kunstenaar, hij is ook een veelzijdig denker. Hij tast de grenzen af tussen kunst, wetenschap, filosofie en gemeenschap. Hij trekt de wereld rond op zoek naar antwoorden die betrekking hebben op thema’s die zowel tijdloos als zeer actueel zijn: identiteit, diversiteit, globalisering, mensenrechten. De antwoorden verwerkt hij in kunstwerken, altijd work-in-progress. Het geheel vormt een reflectie op het menselijke dier, een zoektocht naar verschillende manieren om mee samen te leven. Zijn levenswerk is te zien in LABIOMISTA, op de terreinen van de oude zoo van Zwartberg in Genk. Het is een evoluerend kunstwerk over de mix van het leven.

Jonas Vansteenkiste

“Jonas Vansteenkiste brengt ons een prachtige sculptuur waarin allerlei huizen op elkaar liggen. Hij stelt de stedelijkheid in vraag en neemt de uniciteit van alle identieke huizen even onder de loep.” - curator Jan Leysen Het werk van deze veelzijdige kunstenaar (1984) uit zich in verschillende vormen: installaties, video, foto’s en tekeningen. Hij verwijst graag naar en gebruikt vaak architecturale elementen, ruimte is dan ook een vaak terugkerend thema. De ruimtes die hij schept zijn zowel fysiek als mentaal. De toeschouwer krijgt vaak een actieve rol, omdat hij gevraagd wordt in het werk te stappen en er deel van uit te maken. Het huis speelt een belangrijke rol in zijn werk. Het huis kan een beschutting zijn, maar evengoed een valkuil, of zelfs een gevangenis.

Daniëlle van Zadelhoff

“Daniëlle van Zadelhoff is een begenadigde, internationaal bekende fotografe, die door haar clair-obscurwerken weet te ontroeren en een grote diepgang biedt in de fotografie. Ze snijdt het thema van de vergankelijkheid bijzonder scherp aan.” - curator Jan Leysen Het spel van licht en donker, de clair-obscurtechniek is een van de belangrijkste kenmerken van de kunstfotografie van Daniëlle van Zadelhoff (1963). Haar portretfotografie komt voort uit een belangstelling naar het innerlijke van de mens. De associatie met de schilderkunst van de grote meesters uit de Vlaamse Primitieven, de Zuid-Nederlandse schilderkunst of de Renaissance ligt voor de hand, maar krijgt nooit de overhand. De clair-obscur dient om de emoties van haar personages te accentueren. Zo slaat ze ook een brug tussen verleden, heden en toekomst.

Simon Verheylesonne

“Simon Verheylesonne vindt poëzie in de dagelijkse dingen. Hij brengt enerzijds een soort readymade van gevonden voorwerpen die hij vat in een kerkelijke structuur, en anderzijds ook een kerktoren die in verbouwing is. Die toont de vergankelijkheid van het instituut, of misschien wel de vernieuwde hoop.” - curator Jan Leysen In de multidisciplinaire praktijk van Simon Verheylesonne (1991) staat het semiotisch/iconisch belang van het beeld centraal. Zijn onderzoek wordt gedreven door “ons aangeboren vermogen tot creëren” en hoe deze creatieve manifestaties zich verhouden tot hun gemeenschap. Verheylesonne brengt hulde aan zijn/ons collectief verleden, aan de kunsten, en aan de objecten en herinneringen die zijn wereldbeeld als kind hebben beïnvloed en dit ook vandaag nog doen als volwassene.

Klaus Verscheure

“Klaus Verscheure laat zich inspireren door verborgen levens, vaak getekend door misdaad. Hij vertaalt dat naar een mooie esthetiek, maar je voelt de onderhuidse, dreigende spanning. Hij schildert vaak in zwart-wit, maar speciaal voor Sint-Denijs nu ook met een tikkeltje kleur!” - curator Jan Leysen Kunstenaars besteden al eeuwenlang aandacht aan dood en vergankelijkheid. En dat is ook het thema in het werk van Klaus Verscheure (1968). Hij schildert portretten, bomen, bergen, huizen, op het eerste zicht banale zaken uit onze onmiddellijke omgeving. Maar het gaat veel verder. Door schoonheid te creëren laat Verscheure ons kijken naar onszelf en de gewelddadige maatschappij waarin we leven. De bomen zijn niet simpelweg het onderwerp vanwege hun picturale betekenis. De berglandschappen en de bloemen zijn er niet om te behagen. Hij verbeeldt ze om wat niet meer is. Mensen hingen ooit aan de bomen, de bloemen hangen langs de weg als herinnering aan iemand die daar zijn leven verloor. In ‘The Road’ komen schilderijen en video samen.

Liliane Vertessen

“Liliane Vertessen, die destijds in vele tentoonstellingen werd geweigerd omwille van haar shockerend werk, brengt een foto van haar semi-naakte zelf en een neon-sculptuur, refererend aan de mens en zijn seksualiteit en de discussie daarrond.” - curator Jan Leysen Liliane Vertessen (1952) maakt multimedia installaties, kunst waarbij ze vooral analoge fotografie met neon en andere elementen combineert. Ze maakt vaak gebruik van beelden van haarzelf, die ze vervolgens manipuleert. Ze laat zich ook graag inspireren door de schilderkunst, bijvoorbeeld wat betreft mise-en-scène of de keuze voor zelfportretten. Ze experimenteert graag met het weidse spectrum aan rollen die vaak aan vrouwen worden toebedeeld: de verleidster, de dame, het seksobject, de prostituee of het onschuldige jonge meisje.

vrijdag, zaterdag en zondag | 10u - 17u